Scenariusz 2:
Pogrążone megapolis

Miasto funkcjonuje w warunkach katastrofy klimatycznej. Ekstremalne zjawiska pogodowe, długie susze, ulewne deszcze, huragany i fale upałów stają się codziennością, co wpływa na całą miejską infrastrukturę. Technologie wykorzystywane są do budowania miasta kompaktowego i mobilnego (często z wykorzystaniem grafenu, spienionego metalu czy drukowanego w drukarkach 3D szkła metalicznego), które dostosowuje się do dynamicznych zmian meteorologicznych.

Mieszkańcy masowo wszczepiają sobie chipy, które umożliwiają im poruszanie się po mieście (działają niejako jako karty dostępu). W chipach gromadzone są także wszystkie dane mieszkańców, a miasto ma do nich dostęp. W celu utrzymania porządku i kontroli zachowania mieszkańców na ulicach miast, kamery termowizyjne i roboty bazujące na technologii rozpoznawania twarzy oraz sztucznej inteligencji odczytują emocje mieszkańców oraz nastroje społeczne. Ludzie komunikują się z urządzeniami dzięki interfejsowi mózg-komputer. Stanowi to jednak ogromne zagrożenie dla cyberbezpieczeństwa. Dochodzi do przypadków przejmowania urządzeń oraz inwigilacji myśli przez władze oraz gigantów technologicznych.

Ludzie to citizen twins – funkcjonują w świecie rzeczywistym i wirtualnym jednocześnie. Współpracują na co dzień z robotami. Wciąż zmagają się z depresją. Pojawiają się też nowe choroby cywilizacyjne wywołane zanieczyszczeniem hałasem i światłem, zanieczyszczeniem cyfrowym oraz nadmierną wrażliwością na pole elektromagnetyczne. Od lat wzrasta odsetek osób starszych, spada liczba urodzeń. Mówi się o pladze niepłodności. Wzrasta też liczba gospodarstw bezdzietnych i jednoosobowych.

Brakuje czystej wody, skończył się piasek. Powstają materiały nowej generacji, które mają zastąpić niezbędne zasoby i minerały. Postępy w dziedzinie inżynierii genetycznej pozwalają na zaawansowane prace nad edytowaniem wadliwych genów i stworzeniem człowieka, który dostosowywałby się do życia w świecie pogrążonym w katastrofie klimatycznej.

Smog mechaniczny i cyfrowy sprawiają, że jakość powietrza w mieście jest radykalnie zła. Ze względu na ocieplenie klimatu jest coraz mniej tlenu. Ludzie masowo zapadają na choroby układu oddechowego. Otoczenie przybiera szary kolor. Mieszkańcy na ulice wychodzą w specjalnych kaftanach i maskach chroniących przed smogiem i nadmiernym promieniowaniem słonecznym.

Pożywienie sprzedawane jest głównie w wersji instant. Niezmodyfikowana żywność hodowana jest na farmach wertykalnych (wykorzystywana jest głównie uprawa aeroponiczna), lecz mogą sobie na nią pozwolić wyłącznie najbogatsi. Uprawia się specjalnie zmodyfikowane gatunki roślin, które wymagają małego nawodnienia i są odporne na promieniowanie. Podczas wzrostu roślin zbierane są dane, których analiza pomaga w dostarczaniu odpowiedniej ilości światła, składników odżywczych lub wody. Rośliny rosną szybciej przy jednoczesnym ograniczeniu wykorzystywanych zasobów.

Masowa urbanizacja spowodowała, że Gdańsk nie jest już miastem – stał się obszarem zurbanizowanym rozlewając się na wszystkie okoliczne wsie i miasteczka. Koncepcja door-to-door (dostępność do produktów i usług na żądanie, bez konieczności przemieszczania się) rozciągnęła się na wszystkie obszary życia. Drony pasażerskie i towarowe, hyperloop czy autonomiczne pojazdy zdominowały mobilność na ziemi i w powietrzu. Miasto to nieograniczony teren, w którym odległości nie mają znaczenia. Mieszkańcy nie posiadają już adresów, lecz numery określające ich położenie. Wyraźny jest podział miasta na silosy oraz silna polaryzacja, która powoduje także segregację społeczną i przestrzenną.